ayaküstüserbestköşem

Niyetimi bozdum artık.
Karar verdim.
'Reset' atıcam kendime dedim.
Tüm kazandığımı gezmeye vericem bir süre dedim.
Yaptım da böyle kısmen.En azından yapmaya başladım.
Olduğum yerden 'en doğu'dan 'en batı'ya gittim önce.
Sonra plan yaptım.Senelerden beri gitmek istediğim Bosna'ya gitmek için.Bir tur şirketinde yer ayırttım.
Ama bilmiyorum.Anlamıyorum.Kafam, aklım, içim rahat deil bi şekilde.Burda kalmak çok sıkıyor artık beni.Bunaltıyor.
Geriye kalan 4 buçuk ayımı tamamlayamayacağımdan korkuyorum.
Aklımın içinde sürekli şarkılar dönüyor, beynim ordan burdan şarkılar mırıldanıyor.'Hani rüzgar her şei alıp götürecekti'diyorum, o kadar rüzgar var ama bir şei götürdüü yok, her şey yerli yerinde.
Yatıyorum. uyanıyorum, her saat başı kalkıyorum 3oluyor, 4 oluyor, 5 oluyor.
Sonra bencillikle suçluyorum kendimi ya da bencillik olmasa da suçluluk duygusu duyuyorum.Ben öle kafamdan planlar yapıp, keyif için gezmeyi düşünürken başkaları dağdan inen bir terörist kurşunuyla ölürken ya da yardıma giden bir gemi baskına uğrarken eğlenmemem gerekiyormuş gibi hissediyorum, bir şey yap(a)masam da vicdan azabı duyuyorum.O sırada 'wild world' çalıyor ya da 'mad world'.
Sonra bir şeylere çok hevesleniyorum ama korkuyorum dier 'çok heveslendiğim' şeylerin ben onlara ulaşamadan suya düşmesi gibi, şimdi heveslendiklerimin de suya düşmesinden korkuyorum.Sonra kızıyorum kendime, heveslenmekten, hayal kurmaktan vazgeçiyorum.Çok istemiyormuş gibi yapıyorum bazen çok istememe rağmen.
Hani bazen insan kendini en kötüye hazırlarki karşısına gelen şey onu daha az yorsun die ya da en kötüsüne hazır olunda, rölatif olarak ii olan ama aslında kötü olan bir şey ii gözükürya insana.İşte sanırım ben hep öyle yapıyorum.
Sonra her koşulu kendime zehir edebildiğimi anlıyorum, hayatın güzelliklerini olabilcek kötü şeyleri düşünerek görmediğimi biliyorum ama düzeltemiyorum bir türlü bu halimi.
Yaptığım hiçbir şein hakkını veremiyorum.En basitinden kitap okumak, tv izlemek, zaten ders çalışmayı hiç saymıyorum bile.
Uykumun hakkını bile veremiyorum.
Yorgunum, kollarımı kaldıracak bile halim yok ama uyuyamıyorum.
Bu gezerek kafayı daıtma planım da işlemedi sanırım pek.

Son günlerdeki şarkım mı?
en derinde olduğumu ya da acılar biter die beklemekten (ki burda da bi vicdan azabı çekmio deilim.ne acısı lan diorm kendime ama)artık kendimin tükendiğini hissediyorum. kendimi çoktan kaybettim artık 8 ay önceki zeynep çok deişti malesef=(




biterken: tnk-söyle ruhum