gitmeler-kalmalar

yoruyor insanı gidişler-kalışlar,vedalar, arkada bırakmalar,arkadan bakmalar.
sevmiyorum bunu.bi yere,birine alışmayı sevmiyorum.alıştıktan sonra bırakmayı sevmiyorum.ama hayat işte.her şeyin bi sonu geliyor,her sonun bi zmnı geliyor.her son başka bi başlangıç oluyor sonra.
gitmek mi zor kalmak mı sorusunun cevabını her zmn kalmak die cevaplamıştım.kalan olmak daha zordu benim için.ki genelde de kalan olmuştum zaten.
kalmak zordu çünkü gidenin boşluğunu doldurmak zordur ama giden gittiği yerde boşluk doldurmakla uğraşmaz yeni bi ortama girer,sıfırdan başlar, zaten onda boşluk yoktur.ama kalanda gidenin boşluğu vardır.
işte şimdi giden tarafım.ama bu da tahmin ettiğimden zormuş hatta acaba giden olmak mı daha zor, yoksa ben şu an giden olduğum için mi çok zor geliyor.ama kalanın durumunu da bilmiyorumki?
neyse işte yavaş yavaş iiden iiye sona yaklaşırken, iki haftalık yıllık iznimi aldım ve eve gidiyorum şimdi.döndüğümde sevdiklerimin çoğu olmayacak onlar yeni ortamlarına girmiş olacaklar belki de.ben de iznimin sonunda istifa dilekçemin ikincisini de verip, tamamen toparlanıp 8buçuk yıl sonra evime döneceğim.
belki biraz halim ne olacak düşüncesi-endişesi, belki bazı kişileri bir daha göremeyecek olma düşüncesi, belki yıllar sonra eve dönme düşüncesi ya da belki hepsi birden biraz düşünceli yaptı beni bu aralar.her ne kadar bolca şikayet etmiş olsam da bir süredir yaşadığım,alıştığım yerden aslında daha doğrusu yer değil de sevdiğim,zor günlerimde,gece-gündüz her anımda beraber olduklarımdan ayrılacak olmam ve muhtemelen çounu bir daha görmeyecek olmam da hüzünlendiriyor beni.alakasız bi şeyler,eskiden fark etmediğim kadar duygusal geliyor artık.bu günlerde öyle en azından.hatta hatta 'arkadaşım eşek' şarkısı bile hüzünlü geliyor artık.



biterken:reamonn-goodbyes